บาบุชกาเลดี้
"บาบุชกาเลดี้” เป็นเรื่องลึกลับที่เกี่ยวข้องกับการสังหารประธานาธิบดี จอห์น เอฟ. เคนเนดี้ ในปี 1963 ภาพจากกล้องแสดงให้เห็นว่าเธอบันทึกเหตุการณ์ทั้งหมดด้วยกล้องถ่ายหนัง แต่ไม่มีใครหาเธอพบ ไม่มีใครระบุตัวหญิงลึกลับที่สวมเสื้อนอกและผ้าพันคอ (แบบคุณยายหรือบาบุชกาหญิงชราของรัสเซีย) ผู้นี้ได้ และไม่มีใครเคยได้เห็นฟิล์มที่เธอถ่ายไว้ตลอดหลายทศวรรษ นักประวัติศาสตร์และนักวิชาการคาดเดาว่าความกลัวทำให้ “บาบุชกาเลดี้” ไม่กล้าออกมาเล่าเรื่องราวในวันอันเลวร้ายของเดือนพฤศจิกายนนั้น
ไม่ต้องรีบ
ริมา หญิงชาวซีเรียที่เพิ่งย้ายมาอยู่สหรัฐ พยายามใช้ภาษามือและภาษาอังกฤษอันจำกัดบอกครูสอนพิเศษว่าเธอเสียใจเพราะอะไร เธอน้ำตาไหลอาบแก้มขณะที่ยกถาดฟาตาเยอร์ (พายเนื้อ ชีสและผักขม) ที่เธอทำและจัดเรียงอย่างสวยงามให้ดู จากนั้นเธอพูดว่า “ชายหนึ่งคน” และทำเสียงคนเคลื่อนที่เร็วๆ แล้วชี้จากประตูไปที่ห้องนั่งเล่นแล้วกลับไปที่ประตู ครูจับใจความได้ว่า วันนั้นควรจะมีคนหลายคนจากคริสตจักรใกล้บ้านมาเยี่ยมเธอกับครอบครัวและให้ของขวัญ แต่มีชายเพียงคนเดียวที่มา เขารีบยื่นของให้แล้วจากไป เขายุ่งกับหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบ ในขณะที่เธอและครอบครัวเปล่าเปลี่ยวต้องการสังคมและอยากจะแบ่งปันฟาตาเยอร์กับเพื่อนใหม่
เล่นตามกติกา
เมื่อแอชลีย์ ลิว นักวิ่งมาราธอนชาวสิงคโปร์ วิ่งนำกลุ่มผู้เข้าแข่งขันในการแข่งขันกีฬาซีเกมส์ เขารู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ เขารู้ในทันทีว่านักวิ่งหลายคนที่วิ่งนำเลี้ยวผิดทาง และตอนนี้วิ่งตามอยู่ข้างหลัง แอชลีย์จะฉวยโอกาสจากความผิดพลาดนี้ก็ได้ แต่สำนึกของความเป็นนักกีฬาบอกเขาว่าไม่ใช่ชัยชนะที่แท้ เขาอยากเป็นผู้ชนะเพราะว่าเขาวิ่งเร็วกว่า ไม่ใช่เพราะคนที่วิ่งนำทำผิดพลาด เขาจึงตัดสินใจลดความเร็วลงเพื่อให้นักวิ่งเหล่านั้นตามทัน
เมื่อพระเจ้าทรงเติมเรา
"ผมทำอะไรลงไป?” นี่ควรจะเป็นเวลาที่น่าตื่นเต้นที่สุดในชีวิต แต่กลับกลายเป็นเวลาที่โดดเดี่ยวที่สุด ผมเรียนจบและได้งาน “ประจำ” เป็นงานแรกในเมืองที่อยู่ห่างบ้านเกิดหลายร้อยกิโลเมตร แต่ความตื่นเต้นกับก้าวสำคัญในชีวิตจางหายไปทันที ผมอยู่ในห้องเช่าเล็กๆ ไม่มีเครื่องเรือน ผมไม่รู้จักเมืองนี้ ไม่รู้จักใคร งานที่ได้ก็น่าสนใจดี แต่ผมเหงามาก
ยิ่งกว่านั้นสักเท่าใด!
ตุลาคม 1915 ช่วงสงครามโลกครั้งที่ 1 ในค่ายไซทูน ศูนย์ฝึกทหารใกล้กรุงไคโร อียิปต์ ออสวอลด์ แชมเบอร์สเป็นอนุศาสกจากวายเอ็มซีเอให้กับทหารเครือจักรภพอังกฤษ เมื่อมีการประชุมนมัสการช่วงกลางคืน มีผู้ชาย 400 คนมาเต็มพื้นที่เพื่อฟังแชมเบอร์สเทศน์หัวข้อ “คำอธิษฐานที่ดีคืออะไร” ต่อมาเมื่อเขาได้พูดคุยกับผู้ชายแต่ละคนที่แสวงหาพระเจ้าท่ามกลางภาวะสงคราม ออสวอลด์มักจะพูดถึงลูกา 11:13 “เพราะฉะนั้นถ้าท่านทั้งหลายเองผู้เป็นคนบาปยังรู้จักให้ของดีแก่บุตรของตน ยิ่งกว่านั้นสักเท่าใด พระบิดาผู้ทรงสถิตในสวรรค์ จะทรงประทานพระวิญญาณบริสุทธิ์แก่ผู้ที่ขอต่อพระองค์”
วันที่อธิษฐานไม่ได้
ในเดือนพฤศจิกายน 2015 ผมรับรู้ว่าผมต้องผ่าตัดหัวใจ ผมไม่คาดคิดกลัวและอดคิดถึงความตายไม่ได้ ผมต้องคืนดีกับใครบ้าง ผมต้องเตรียมด้านการเงินให้ครอบครัวอย่างไรบ้าง มีงานอะไรที่ทำล่วงหน้าได้และงานใดเร่งด่วน และผมจะส่งต่องานให้ใคร นี่เป็นเวลาที่ผมต้องทั้งอธิษฐานและลงมือทำ
เรามีกษัตริย์!
หลังจากทำร้ายสามีด้วยคำพูดเจ็บปวดเพราะเหตุการณ์ไม่เป็นไปอย่างที่ฉันต้องการ ฉันปฏิเสธสิทธิอำนาจของพระวิญญาณบริสุทธิ์ที่เตือนให้นึกถึงข้อพระคัมภีร์ที่ชี้ให้เห็นท่าทีที่ผิดบาปของฉัน การดื้อดึงรักษาหน้าจะคุ้มกับการทำลายครอบครัวและการไม่เชื่อฟังพระเจ้าหรือ ไม่เลย แต่กว่าฉันจะขอการอภัยจากพระเจ้าและสามี ฉันก็ได้สร้างบาดแผลไว้มากมาย ซึ่งล้วนเป็นผลมาจากการละเลยคำปรึกษาที่ดีและใช้ชีวิตตามใจตัวเอง
มิตรภาพอันแสนหวาน
หญิงชราคนหนึ่งในบ้านพักคนชราไม่พูดกับใครหรือร้องขออะไร เธอได้แต่นั่งอยู่บนเก้าอี้โยกเก่าๆ ของเธอ มีคนมาเยี่ยมเธอเพียงไม่กี่คน ดังนั้นพยาบาลสาวคนหนึ่งจึงมักจะเข้าไปหาเธอที่ห้องในเวลาพัก เธอไม่ได้ถามอะไรเพื่อชวนให้หญิงชราพูด เธอแค่ดึงเก้าอี้อีกตัวมานั่งโยกเก้าอี้ไปด้วยกัน เวลาผ่านไปหลายเดือน หญิงชราพูดกับเธอว่า “ขอบคุณนะที่นั่งเก้าอี้โยกเป็นเพื่อน” เธอรู้สึกซาบซึ้งต่อมิตรภาพนั้น
ประดับกาย
ในหนังสือ ประดับกายด้วยพระเจ้า ลอเรน วินเนอร์ กล่าวว่าเสื้อผ้าของเราสามารถบอกให้รู้ว่าเราเป็นใคร สิ่งที่เราสวมใส่อาจบ่งบอกถึงอาชีพ ชุมชน ตัวตน อารมณ์ หรือสถานะทางสังคม ลองคิดถึงเสื้อยืดที่มีข้อความ ชุดสูท เครื่องแบบ หรือกางเกงยีนส์เขรอะๆ และสิ่งที่เครื่องแต่งกายเหล่านี้สื่อสารออกมา เธอเขียนว่า ในทำนองเดียวกัน คริสเตียนอาจบอกอะไรบางอย่างเกี่ยวกับพระเยซูโดยไม่ต้องพูด
